Met het schrijven van een stukje over de betrokkenheid van mijn nieuwe buren, had ik nog meer betrokkenheid over me afgeroepen. Luttele seconden nadat ik de blog had gepost, werd er aangebeld. Er stond een verregende vrouw van tegen de tachtig voor de deur: Willeke van het buurtcomité. Ze kwam ons een warm welkom heten met een cadeau namens de buurt. Ik verwachtte dat ze ieder moment een bos bloemen achter haar rug vandaan tevoorschijn zou toveren, maar het plan was anders. “Komt het nu gelegen als ik een cadeau geef?” Ze maakte al aanstalten om naar binnen te komen. “Nou, eigenlijk ben ik nu aan het werk”, zei ik. “O?” Willeke begreep het niet helemaal. “Ik werk thuis en ik heb zo een werkafspraak”, legde ik uit, met de klemtoon op het woord ‘werk’. Ik keek haar na toen ze het tuinpad afliep en ik moest denken aan een vooraankondiging van dat bejaardenprogramma van Geer en Goor waarin een voice over vertelde dat bejaarden helemaal niet saai zijn, maar ontzettend toffe mensen met veel gevoel voor humor.
Gisteren kwam Willeke terug, op afspraak. Ik had al een vaas opgesnord uit een van de verhuisdozen. Iets wat volkomen overbodig bleek, want Willeke haalde een bloembol in een klein plastic bakje uit haar kleine linnen tasje. Er zat een briefje op geplakt: ‘Welkom namens het buurtcomité’. Willeke bleek een representant van de werkgroep ‘sociaal’ die attenties in de buurt verspreidt ‘bij rouw en trouw’. Ook kreeg ik een mapje met daarin twee A4-tjes met allerlei wetenswaardigheden over de buurt. Willeke zei: “Dan kun je zien wat hier zoal te doen is.” Zo leerde ik dat snackbar Etiènne eigenlijk een pétit restaurant is met naast een West-Europese keuken (frikadellen) ook keuze uit Chinese gerechten. Verder te doen in de buurt: winkelcentrum De Gaar en de rijwielhandel om de hoek. Kortom: er ligt een boel vertier op ons te wachten en dat allemaal op loopafstand. Willeke vertelde over alle winkels die hier de afgelopen decennia over de kop waren gegaan en over alle geluiden die je mogelijk kon horen op straat (soms reed er een auto langs). Op de koop toe was er ook nog ruimte voor haar levensverhaal. Hoewel ik erg mijn best deed, ben ik bang dat ik over onvoldoende gevoel voor humor beschik, of dat Willeke niet tof genoeg is, één van beiden. Na een half uur thee drinken, ging ze weg. Ik keek haar na terwijl ze het tuinpad afliep, nadat ze me een acceptgiro in de hand had gedrukt, want betrokkenheid moet van twee kanten komen.