Over Peter Holvoet-Hanssen, Zeevos

Zeevos

zodra ik op mijn poten stond: met hagel in de kont

zat van kabaal en kunstlicht enkel wolken als kompas

langs kruimels bos in stof en stank alleen bij jou in rust

waar moeten wij nu heen zo moe en altijd opgejaagd

niet onderdanig aan de lijn en daarom nergens thuis

behalve aan het strand: het leeft ons uit – strooi mij in zee

je kan mij altijd opvissen want waterzout onthoudt

je hand zoals zigeunervuur je ogen nooit vergeet

–

mijn moer de wind zingt gaten in de rotsen blaast ons weg

de zon ziet rood vergroot en strooit geen klatergoud: het hek

is van het wolkendek schat voel de vissen hebben het te warm

dus snij mijn tong in negen stukken doden weten dat

de tijd maar tijdelijk is huilend bij zijn eigen graf

–

voor vissersharten te klein – kraak de hemel keer het tij

© Peter Holvoet-Hanssen, opgedragen aan Noëlla Elpers van Het Kapersnest

Peter Holvoet-Hanssen, ‘Zeevos‘. In: Tiecelijn, jaarboek 2. Jaargang 22. Vzw Tiecelijn-Reynaert / Marcel Ryssen, Sint-Niklaas 2009.

Lees hier mijn analyse.